Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Wybierając inną odpowiedź niż abrazja, łatwo wpaść w pułapkę mylenia różnych procesów erozyjnych, które choć brzmią podobnie, dotyczą zupełnie odmiennych mechanizmów. Korazja to ścieranie powierzchni skalnych przez niesione przez wiatr twarde ziarna piasku – typowe dla pustyń, nie dla wybrzeży morskich. W praktyce korazja prowadzi raczej do powstawania charakterystycznych form, jak grzyby skalne czy wygładzone ściany skalne, których nie zobaczymy na wybrzeżu morskim, a już w okolicach Gdyni to w ogóle nie występuje. Deflacja z kolei oznacza wywiewanie drobnych cząstek z powierzchni przez wiatr, co prowadzi do powstawania zagłębień deflacyjnych i odsłaniania skał macierzystych – to proces kluczowy na terenach suchych lub półsuchych, ale nad morzem nie ma ku temu warunków. Egzaracja natomiast dotyczy działania lodowców – polega na zdzieraniu i wydzieraniu materiału skalnego przez poruszający się lód, typowa dla obszarów polodowcowych, ale nie dla stromych klifów nadmorskich. Częstym błędem jest utożsamianie wszystkich procesów niszczących powierzchnię Ziemi jako jednego, uniwersalnego mechanizmu, podczas gdy każdy z tych procesów wymaga specyficznych warunków środowiskowych. W praktyce technicznej, np. w geotechnice czy inżynierii środowiska, precyzyjne rozróżnianie tych pojęć jest kluczowe, bo pozwala poprawnie prognozować zmiany krajobrazu i dobierać właściwe metody ochrony czy zagospodarowania terenu. W przypadku Klifu Orłowskiego to właśnie fale morskie są główną siłą sprawczą, a nie wiatr czy lodowiec, więc tylko abrazja oddaje rzeczywisty proces tworzenia tego unikatowego obiektu.