Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Wiele osób kojarzy erozję głównie z działalnością rzek, lodowców czy fal morskich – i nie bez powodu, bo to są bardzo intensywne siły kształtujące powierzchnię ziemi. Jednak każda z tych sił działa trochę inaczej. Rzeki prowadzą do erozji przez wymywanie i zabieranie materiału, potocznie nazywane abrazyjną erozją rzeczną, która prowadzi do powstawania dolin czy kanionów. Morze z kolei działa poprzez abrazję, czyli ścieranie brzegów morskich przez fale i niesione przez nie odłamki – co prowadzi do powstawania klifów lub plaż. Lodowce mają w sobie ogromną moc, a ich ruch powoduje erozję lodowcową, gdzie materiał skalny zostaje zeskrobany i transportowany nawet na spore odległości. Natomiast korazja jest zupełnie innym mechanizmem – bazuje na oddziaływaniu wiatru, który unosi cząsteczki piasku i pyłu i uderza nimi w skały oraz inne przeszkody terenowe. Typowym błędem jest zamienianie pojęć korazji i abrazji, bo oba dotyczą ścierania, ale ich „narzędziem” jest zupełnie inny czynnik przyrody. W praktyce błąd ten może prowadzić do złych decyzji np. przy zabezpieczaniu budynków lub infrastruktury na terenach zagrożonych erozją, bo metody ochrony przed wiatrem i wodą są zupełnie inne. Warto pamiętać, że korazja w sensie geologicznym to wyłącznie ścieranie skał przez materiał niesiony przez wiatr, co odróżnia ją od wszystkich pozostałych wymienionych procesów. Z mojego doświadczenia wynika, że to rozróżnienie jest kluczowe przy analizie ryzyka erozyjnego i w planowaniu zagospodarowania terenu, szczególnie tam, gdzie mamy do czynienia z dużą ilością luźnego materiału i silnymi podmuchami.