Wybrałeś synklinę, czyli strukturę geologiczną, w której najmłodsze warstwy skał znajdują się w osi fałdu, a starsze na zewnątrz. Na mapach geologicznych takie struktury rozpoznaje się po układzie warstw: nazwy skał lub epok geologicznych układają się koncentrycznie, a im bliżej środka, tym warstwy są młodsze. Na przedstawionej mapie widzisz wyraźnie, że od brzegu do środka zmieniają się oznaczenia od starszego (C – kambr) przez P (permski), T (trias), J (jura) aż do K (kreda), czyli rosną ku środkowi. To typowy wzorzec dla synklin, co często spotyka się w praktyce przy analizie przekrojów terenowych, zwłaszcza tam, gdzie prowadzi się poszukiwania surowców mineralnych lub planuje odwierty badawcze. W codziennej pracy geologa rozpoznanie synkliny pomaga np. określić, gdzie mogą wystąpić określone typy skał lub potencjalne pułapki dla wód gruntowych czy gazu ziemnego. Moim zdaniem warto skupić się na dokładnym rozpoznawaniu takich struktur, bo to jest klucz do właściwego rozumienia budowy geologicznej terenu. W branży przyjmuje się, że interpretacja takich przekrojów opiera się na zasadach stratygrafii i dobrej znajomości ustawienia warstw, co właśnie tu świetnie pokazano.
Gdy patrzy się na tę mapę, kluczowe jest rozpoznanie sposobu, w jaki układają się warstwy geologiczne. Platforma geologiczna to rozległy, prawie poziomy obszar, gdzie warstwy są ułożone równolegle do powierzchni ziemi i nie wykazują wyraźnych fałdowań – tego tu nie widać, bo granice jednostek są wyraźnie zakrzywione i mają koncentryczny układ. Antyklina natomiast to struktura odwrotna do synkliny: w antyklinie najstarsze warstwy znajdują się w centrum, a młodsze na zewnątrz, co oznacza, że z biegiem od środka na zewnątrz pojawiają się coraz młodsze skały – tutaj jest odwrotnie. Monoklina zaś charakteryzuje się prostym, jednokierunkowym nachyleniem warstw, bez wyraźnych ośrodków czy osi fałdu, a na prezentowanej mapie ewidentnie widoczne są koncentryczne zamknięte linie. To częsty błąd przy rozpoznawaniu struktur – sugerowanie się tylko pojedynczym przekrojem lub brakiem dokładnej analizy wieku skał. Najlepszą praktyką jest zawsze sprawdzenie, czy młodsze czy starsze warstwy są w środku danej struktury, co pozwala uniknąć typowych pomyłek i mylenia synklin z antyklinami czy monoklinami. Branżowe standardy jasno określają, że poprawna identyfikacja bazuje na interpretacji wieku skał względem osi fałdu oraz analizie układu warstw na mapie, dlatego w tym przypadku mógł zmylić pozornie prosty układ, ale praktyka pokazuje, że diabeł tkwi w szczegółach – kluczowa jest tu gradacja wieku skał od obrzeża do środka mapy.