Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Wybór roztworów innych niż krzemionkowe świadczy o pewnym niezrozumieniu procesu sylifikacji. Często spotykam się z przekonaniem, że każda mineralizacja ma podobny przebieg, tymczasem w geologii precyzja jest kluczowa. Roztwory solne, choć mogą prowadzić do powstawania skał takich jak hality czy inne sole, nie mają zdolności do zastępowania materii organicznej krzemionką. One raczej sprzyjają procesom ewaporacji i powstawaniu złóż soli kamiennej, co ma znaczenie np. w przemyśle wydobywczym, ale nie w sylifikacji. Roztwory węglanowe są odpowiedzialne za powstawanie trawertynów, wapieni czy innych skał węglanowych – to z ich udziałem formują się typowe skamieniałości w wapieniach, jednak nie dochodzi tu do sylifikacji. Węglan wapnia raczej zastępuje martwą materię, szczególnie tam, gdzie środowisko jest bogate w CO2 i Ca2+. Z kolei roztwory manganowe są dość specyficzne – mogą tworzyć złoża manganu czy nadać skałom charakterystyczne zabarwienie, ale praktycznie nie uczestniczą w procesie mineralizacji organizmów w postaci krzemionki. Moim zdaniem często myli się mechanizmy przesiąkania skał przez różne roztwory, bo w praktyce terenowej wiele procesów zachodzi jednocześnie, ale należy rozróżniać mineralizację przez krzemionkę od innych typów diagenezy. Warto odwołać się do klasycznych źródeł wiedzy geologicznej, gdzie wyraźnie podkreśla się, że tylko krzemionka odpowiada za powstawanie skamieniałości sylifikowanych, a pozostałe roztwory prowadzą do innych efektów geochemicznych.