Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Wybór innych niż antracyt paliw kopalnych jako mających najwyższy stopień uwęglenia to dość częsty błąd wśród uczniów, szczególnie gdy nie do końca jasna jest różnica pomiędzy rodzajami węgli. Zacznijmy od torfu – to właściwie nie węgiel, a dopiero początkowy etap przemiany materii roślinnej w węgiel, ma bardzo niską zawartość węgla i wysoką wilgotność, przez co nie jest stosowany jako efektywne paliwo w profesjonalnych instalacjach energetycznych. Węgiel brunatny również nie jest szczególnie uwęglony, jego stopień uwęglenia jest stosunkowo niski, zawiera dużo substancji lotnych i wody, przez co jego wartość opałowa jest o wiele niższa niż w przypadku węgla kamiennego czy antracytu. Często myli się go z węglem płomiennym, który jednak jest już wyższym stopniem uwęglenia, ale wciąż nie dorównuje antracytowi. Węgiel płomienny, używany głównie w gospodarstwach domowych i mniejszych kotłowniach, daje dużo substancji lotnych, co objawia się charakterystycznym, intensywnym płomieniem i sporą ilością dymu, ale nie jest jeszcze końcowym stadium przemian węglowych. Brak zrozumienia różnicy pomiędzy „kalorycznością” a „stopniem uwęglenia” prowadzi często do błędnych wyborów – to nie to samo! W praktyce instalacyjnej wybiera się antracyt tam, gdzie zależy nam na czystości spalania i maksymalnej efektywności, dlatego też w standardach branżowych (np. normy PN dotyczące paliw stałych) antracyt klasyfikowany jest jako najwyższej jakości paliwo. Zachęcam, żeby zawsze sprawdzać nie tylko nazwę węgla, ale też jego właściwości fizykochemiczne – to podstawa świadomego projektowania i eksploatacji instalacji energetycznych.