Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Wybór barytu, fluorytu lub syderytu jako minerałów wykorzystywanych w kuchni jako przyprawa jest, z technicznego punktu widzenia, nieuzasadniony i trochę ryzykowny. Baryt, czyli siarczan baru (BaSO4), znajduje zastosowanie głównie w przemyśle ciężkim – np. jako środek zagęszczający w płuczkach wiertniczych czy w produkcji farb i papieru, ale jego spożycie przez człowieka jest niewskazane. Zawiera bar, który w większych ilościach jest toksyczny, więc absolutnie nie stosuje się barytu w kuchni i taka pomyłka może wynikać, moim zdaniem, z mylenia go z czymś neutralnym. Fluoryt natomiast to fluorek wapnia (CaF2). On jest bardziej znany z wykorzystania w przemyśle szklarskim, metalurgicznym czy nawet jubilerskim. Fluor zawarty w tym minerale może być w dużych dawkach niebezpieczny dla zdrowia – dlatego nie istnieją tradycje, ani dobre praktyki, które zakładałyby używanie fluorytu jako przyprawy lub dodatku do żywności. Syderyt, z kolei, jest węglanem żelaza (FeCO3) i bywa ceniony jako ruda żelaza, ale w żadnym profesjonalnym źródle nie znajdziesz informacji o jego zastosowaniu w kuchni. O ile żelazo jest potrzebne człowiekowi, to podawane w takiej formie byłoby nieprzyswajalne i potencjalnie szkodliwe. Typowym błędem jest tu założenie, że skoro te minerały mają ciekawe właściwości chemiczne lub są powszechne, to mogą być równie dobrze używane w kulinariach – co jest dalekie od prawdy. Odwołując się do standardów branżowych i zdrowotnych, jedynym minerałem z wymienionych, który spełnia wymogi bezpieczeństwa i praktyczności jako przyprawa, jest halit. Warto o tym pamiętać, by nie popełniać błędów mogących mieć poważne skutki zdrowotne.