Wybrałeś rysunek 1 i właśnie on najlepiej obrazuje powstawanie wydmy parabolicznej. Wydmy paraboliczne są charakterystyczne dla obszarów, gdzie roślinność stabilizuje ramiona wydmy, a środkowa część, pozbawiona roślin, przesuwa się do przodu pod wpływem wiatru. Typowe jest tutaj wklęsłe ustawienie ramion względem kierunku wiatru – ramiona wydmy są cofnięte w stosunku do jej środka, co widać właśnie na tym rysunku. Moim zdaniem to bardzo ciekawe zjawisko, bo pokazuje, jak roślinność potrafi kształtować krajobraz. W praktyce, w Polsce takie wydmy można zobaczyć m.in. na wybrzeżu Bałtyku, gdzie sosny i trawy pomagają w utrzymaniu stabilności wydm. Branżowo uznaje się, że prawidłowa interpretacja form wydmowych, zwłaszcza parabolicznych, jest kluczowa przy planowaniu ochrony brzegów morskich czy rekultywacji obszarów zdegradowanych. Warto pamiętać, że rozpoznanie wydmy na podstawie jej kształtu i powiązania z kierunkiem wiatru to jedna z podstawowych umiejętności w praktyce geomorfologicznej. Osobiście uważam, że wiedza o typach wydm przydaje się np. przy pracach terenowych czy nawet przy projektowaniu ścieżek edukacyjnych na terenach wydmowych.
Wydmy paraboliczne są dość charakterystyczne, jeśli chodzi o ich kształt i sposób powstawania. Niestety, wybierając odpowiedź inną niż rysunek 1, można pomylić kilka kluczowych cech morfologicznych. Przede wszystkim, paraboliczna wydma powstaje tam, gdzie roślinność stabilizuje jej ramiona, zatrzymując piasek i umożliwiając tylko centralnej części wydmy przesuwanie się pod wpływem wiatru. To sprawia, że jej ramiona są wyciągnięte w kierunku przeciwnym do kierunku wiania wiatru i zakrzywione do przodu, formując charakterystyczny kształt przypominający parabolę. Często myli się ją z wydmą barchanową, której ramiona są natomiast skierowane zgodnie z kierunkiem wiatru i bardziej zaokrąglone – to fundamentalna różnica, bo barchany powstają najczęściej na terenach pozbawionych roślinności, a ich czoło „goni” do przodu, ramiona pozostają w tyle. Niektórzy widząc podłużny kształt (jak na jednym z rysunków) mogą pomylić wydmę paraboliczną z wydmą podłużną lub wałem wydmowym, jednak te formy powstają przy innych warunkach i ruchu piasku – zwykle przy zmieniających się kierunkach wiatru lub większym zasobie piasku. Z kolei układy kilku wydm w szeregu często interpretowane są jako przykład transportu piasku przez serię wydm barchanowych, co nie pasuje do typowego obrazu wydmy parabolicznej. Moim zdaniem, najczęstszy błąd to nieuwzględnienie roli roślinności i zbyt pobieżna analiza relacji ramion wydmy do kierunku wiatru. W praktyce bardzo ważne jest, by podczas rozpoznawania form eolicznych zawsze patrzeć na zarówno kształt, jak i otoczenie danej wydmy – dopiero wtedy można mieć pewność co do jej typu i genezy. Branżowo przyjęło się, że poprawna identyfikacja tych form to klucz do prawidłowego zarządzania terenami wydmowymi, a błędna klasyfikacja może prowadzić do nietrafionych decyzji w ochronie środowiska czy rekultywacji.