Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Wiele osób myli łupliwość doskonałą skalenia, amfiboli czy piroskenów z tą, którą mają miki, ale w rzeczywistości występują tu istotne różnice. Skalenie co prawda mają dobrze wykształconą łupliwość, ale nie jest ona doskonała – posiadają dwie łupliwości przecinające się pod kątem bliskim prostemu (np. ortoklaz ma łupliwość dosyć dobrą, ale nie idealną i nie daje takich cienkich, elastycznych blaszek jak mika). Amfibole oraz piroskeny charakteryzują się łupliwościami dobrymi, czasem nawet bardzo dobrymi, jednak zawsze w dwóch kierunkach i nie są one tak wyraźne czy łatwe do odróżnienia jak łupliwość miki. To właśnie miki, takie jak muskowit czy biotyt, uchodzą za wzorcowy przykład łupliwości doskonałej wśród minerałów. Typowym błędem jest tu utożsamianie „dobrze widocznych” płaszczyzn rozdziału z łupliwością doskonałą – a przecież zgodnie ze standardami mineralogii (np. zalecenia Międzynarodowego Towarzystwa Mineralogicznego) decyduje sposób, w jaki minerał się rozszczepia i jak cienkie, idealne blaszki można uzyskać. Amfibole i piroskeny łamią się na fragmenty o charakterystycznych kształtach (np. pręciki czy igiełki), ale ich powierzchnie łupliwości nie są aż tak gładkie i jednolite jak u miki. W praktyce laboratoryjnej, kiedy próbujesz rozpoznać minerał, taka łupliwość jest jednym z najszybszych i najpewniejszych testów diagnostycznych. Moim zdaniem, największą pułapką w tym pytaniu jest mylenie „dobrego” z „doskonałym” – a w mineralogii to naprawdę robi różnicę. Miki są pod tym względem wręcz podręcznikowym wyjątkiem i warto to zapamiętać na przyszłość.