Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

W pytaniu padły różne typy erozji, ale tylko erozja boczna prowadzi do powstawania meandrów. Erozja denna związana jest głównie z pogłębianiem koryta rzeki, czyli uderzaniem w dno i jego wymywaniem, co występuje najczęściej na górskich odcinkach rzek, tam gdzie rzeka ma dużą energię i spadek. W praktyce, jeśli koryto pogłębia się, ale nie przesuwa na boki, nie powstają meandry, tylko raczej kaniony czy wąwozy. Erozja czołowa natomiast polega na cofaniu się źródła rzeki albo na przesuwaniu się krawędzi urwiska pod wpływem podcinania przez wodę – ona nie powoduje zakrętów w dolinach rzecznych, tylko przesuwa granice zlewni. Erozja wsteczna to jeszcze inny proces, gdzie cofanie się źródła rzeki lub wodospadu „zjada” podłoże w przeciwną stronę do biegu wody. Z mojego doświadczenia wynika, że te pojęcia często się mylą, bo wszystkie wiążą się z niszczeniem podłoża przez wodę, ale ich skutki morfologiczne są zupełnie inne. Sugerowanie, że meandry powstają przez którąkolwiek z tych erozji to taki typowy błąd, wynikający z uproszczenia tematu. W terenie widać to wyraźnie: tam, gdzie rzeka szeroko zakręca, działa przede wszystkim siła podmywająca boczne brzegi, a nie dno czy źródło. W branżowych normach oraz podręcznikach geograficznych kładzie się nacisk na rozróżnianie tych procesów, co ma duże znaczenie np. przy planowaniu inwestycji w pobliżu rzek – inne zagrożenia niesie erozja denne, a inne boczna. Stąd ważne jest, żeby rozumieć nie tylko definicje, ale i praktyczne konsekwencje tych zjawisk dla środowiska i gospodarki.