Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

W przypadku wierceń okrętnych czy też obrotowych, podstawową zasadą działania jest zupełnie inny mechanizm niż w udarowych. Świder nie jest w nich podnoszony i opuszczany z uderzeniem, tylko obraca się wokół własnej osi, stopniowo wcierając się w skałę lub grunt. To pozwala na uzyskanie równych i stabilnych otworów, ale nie nadaje się do rozdrabniania bardzo twardych warstw skalnych bezpośrednio siłą uderzenia. Często spotykam się z mylnym przekonaniem, że pojęcie „wiercenia obrotowe” czy „okrętne” odnosi się do jakiegokolwiek ruchu świdra – tu jednak różnica polega właśnie na sposobie oddziaływania na dno otworu. Wibracyjne natomiast wykorzystuje się głównie w gruntach luźnych, a polega to na drganiach o wysokiej częstotliwości, które niejako „upłynniają” grunt, ułatwiając zagłębianie narzędzia. Nie ma tu bezpośrednich, rytmicznych uderzeń – chodzi o efekt dynamicznego „rozluźniania”, a nie rozbijania na skutek uderzenia. W praktyce błędne przypisanie mechanizmu udarowego do tych metod może prowadzić do złego doboru technologii na placu budowy, a co za tym idzie, do opóźnień czy niepotrzebnych kosztów. Typowym błędem jest też wyobrażenie, że jakikolwiek ruch narzędzia w dół to już udar – tymczasem kluczowe jest powtarzalne, mocne uderzenie, a nie sam ruch. Wiedza o różnicach jest ważna, bo dobór technologii wiercenia powinien być ściśle powiązany z warunkami geologicznymi oraz oczekiwanym efektem końcowym. W branży przyjmuje się, że wiertnice udarowe stosuje się głównie w warunkach trudnych, gdzie inne metody są zbyt kosztowne lub nieefektywne. Praktyka pokazuje, że właściwe zrozumienie tego tematu pozwala uniknąć wielu problemów wykonawczych.