Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Pojawia się tu ciekawy problem rozróżnienia między prędkością mechaniczną a prędkością eksploatacyjną wiercenia. Prędkość mechaniczna odnosi się wyłącznie do pracy świdra w kontakcie ze skałą, czyli jak szybko narzędzie przewierca określony odcinek bez uwzględniania wszelkich postojów i przerw technologicznych, na przykład związanych z serwisem, pomiarem czy dodawaniem rur przewodu wiertniczego. Dlatego czas pracy narzędzia wiercącego, jego prędkość obrotowa oraz współczynnik zwieralności skały bezpośrednio na nią wpływają. Im wyższa prędkość obrotowa i im lepiej dobrany docisk, tym szybciej świder penetruje skałę – oczywiście w granicach wytrzymałości narzędzi i technologii wiercenia. Współczynnik zwieralności skały określa, jak twardy i spójny jest materiał geologiczny, więc im mniejsza zwieralność, tym szybciej można wiercić. W praktyce, operatorzy zawsze zwracają uwagę na te czynniki, bo mają one kluczowe znaczenie dla efektywności wiercenia. Źródłem pomyłek bywa przeoczenie, że czas zużyty na dodawanie odcinków przewodu wiertniczego jest elementem logistyki operacji, a nie pracy narzędzia w skale. To wpływa na prędkość eksploatacyjną, ale nie na mechaniczną, która musi być liczona bez okresów przestojów. Branżowe normy i instrukcje (jak PN-G-02011) rozróżniają te pojęcia właśnie po to, żeby możliwe było optymalizowanie zarówno procesu technologicznego, jak i organizacyjnego.