Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Patrząc na to zagadnienie szerzej, łatwo się pomylić, bo każda z tych nazw odnosi się do innego typu formacji geologicznej, ale ich graficzne przedstawienie czasem bywa mylące. Dajka to ciało magmowe przecinające starsze warstwy skalne – zazwyczaj jest wyraźnie pionowa, cienka i długa, co widać nawet na prostych schematach przekrojów geologicznych. Diapir natomiast to struktura, w której plastyczne skały (np. sól) wypiętrzają się ku górze przeciskając przez nadkład, często przybierając formę grzyba lub słupa – to zupełnie inny mechanizm powstawania i inne środowisko geologiczne niż soczewka. Sztokwerk zaś to złoże o rozproszonej, siatkowatej strukturze, z licznymi żyłkami minerału w skale, najczęściej spotykane przy rudach metali, szczególnie tych powiązanych z intruzjami magmowymi. Jeśli ktoś wskazuje dajkę albo diapir, to pewnie sugeruje się nieregularnością kształtu, ale brakuje tu wyraźnych cech pionowych czy wyniesienia, które są kluczowe dla tych form. Wybór sztokwerku może wynikać z mylnego utożsamiania rozproszonych struktur z soczewkami, ale w sztokwerku nie ma takiego wyraźnego, soczewkowatego kształtu z ograniczoną długością. Najczęstszym błędem jest patrzenie tylko na czarny obszar na obrazku i pomijanie jego proporcji oraz zależności od warstwowania. Z mojego doświadczenia, właśnie to skupienie na ogólnej formie, a nie na relacji z sąsiadującymi warstwami, prowadzi do błędnych odpowiedzi. Soczewka wyróżnia się tym, że jej granice są wyraźnie zaokrąglone i kończą się w obrębie jednej warstwy – to jest klucz, który pomaga ją odróżnić na schematach przekrojowych. Umiejętność rozróżniania tych form ma spore znaczenie w praktyce inżynierskiej czy geologicznej, bo pozwala precyzyjnie zaplanować prace poszukiwawcze czy eksploatacyjne, zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi.