Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Wiele osób myli skamieniałości liliowców z innymi organizmami, co jest całkiem zrozumiałe, bo na pierwszy rzut oka struktura ich łodyg może przypominać muszle czy pancerze innych dawnych mieszkańców mórz. Małże, choć często spotykane w skałach osadowych, mają charakterystyczne, dwudzielne muszle o gładkich lub żebrowanych powierzchniach, których próżno szukać na analizowanym zdjęciu; ich skamieniałości są raczej płaskie i nie wykazują segmentacji typowej dla liliowców. Trylobity z kolei to zupełnie inny temat – ich pancerze są segmentowane horyzontalnie, a nie w formie krążków, i najczęściej zachowują się całe lub w fragmentach, ale zawsze z widocznymi cechami „insektopodobnymi”. Ramienionogi bywały mylone z liliowcami, bo też występowały masowo w morzach paleozoicznych, jednak ich skorupki wyglądają zupełnie inaczej – są symetryczne względem osi, mają zawias, a czasem nawet długą nóżkę, ale nigdy nie występują w postaci segmentowanych łodyg. Typowym błędem jest ocenianie skamieniałości wyłącznie po kształcie pojedynczego fragmentu, bez rozpoznania typowej segmentacji czy analizy budowy przekroju – to może prowadzić do pomyłek. W praktyce geologicznej kluczowe jest rozpoznawanie detali morfologicznych, bo tylko wtedy można poprawnie sklasyfikować skamieniałość i wykorzystać ją jako narzędzie do datowania lub rekonstrukcji środowiska dawnego oceanu. Warto patrzeć na całość znaleziska i porównywać je z atlasami paleontologicznymi, bo doświadczenie pokazuje, że wiele skamieniałości daje się rozpoznać właśnie po tych drobnych, unikalnych cechach.