Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Wiele osób błędnie interpretuje mapę poziomicową, kierując się intuicją zamiast logiczną analizą rozstawu poziomic. Często powodem wyboru odpowiadającego innym niż 4 odcinka jest przeświadczenie, że im więcej zakrętów czy zawiłości na mapie, tym teren jest łagodniejszy. To jednak typowy błąd myślowy. W rzeczywistości, na mapie poziomicowej ostry i stromy stok jest tam, gdzie poziomice są do siebie bardzo zbliżone – oznacza to gwałtowną zmianę wysokości na krótkim odcinku. Odcinki oznaczone cyframi 1, 2 i 3 mają wyraźnie zagęszczone poziomice, co w praktyce świadczy o dużym nachyleniu terenu – takie miejsca są znacznie trudniejsze do pokonania, zarówno pieszo, jak i przy pracach budowlanych. Z mojego doświadczenia wynika, że niektórzy mylą się, bo poziomice przyciągają wzrok tam, gdzie ich dużo, ale właśnie chodzi o to, żeby szukać pustych przestrzeni pomiędzy nimi. To jest kluczowa umiejętność w pracy z mapą – nie patrzeć na zagęszczenia jako na coś łatwego, tylko wręcz przeciwnie. Mapy topograficzne i standardy branżowe jasno wskazują, że dla oceny łagodności stoku liczy się nie liczba zakrętów, a odległość między sąsiednimi poziomicami. Ten błąd jest bardzo rozpowszechniony, ale da się go łatwo wyeliminować, jeśli zaczniemy myśleć o mapie nie jak o obrazku, tylko jak o schemacie zmian wysokości. Praktycznie, w każdej branży – od drogownictwa, przez architekturę krajobrazu, aż po leśnictwo – znajomość tej zasady ułatwia życie i pozwala uniknąć poważnych problemów przy planowaniu inwestycji czy wycieczek terenowych. Łagodny stok to zawsze ten, gdzie linie poziomicowe są szeroko rozstawione, nie tam gdzie jest ich dużo na małej przestrzeni.