Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Wielu uczniów na początku nauki kartografii czy planowania terenu myli się, wybierając fragmenty stoku, gdzie poziomice są rozstawione szerzej, sugerując się ich długością lub ogólnym wyglądem fragmentu. Jednak to właśnie odległość pomiędzy poziomicami odgrywa kluczową rolę w ocenie stromizny stoku. Jeśli poziomice są daleko od siebie, teren jest łagodniejszy i nachylenie mniejsze – to zasada, którą stosuje się zarówno w geodezji, jak i planowaniu przestrzennym. Często powodem błędnego wyboru bywa intuicyjne ocenianie nachylenia na podstawie długości odcinka lub jego położenia na mapie, zamiast faktycznej analizy topograficznej. Przykładowo, fragmenty B, C i D mają poziomice rozstawione szerzej niż w przypadku odcinka A. Oznacza to, że tam nachylenie stoku jest znacznie mniejsze, co zgodnie z praktycznymi standardami branżowymi (np. w budowie dróg czy wytyczaniu szlaków) przekłada się na mniejsze ryzyko poślizgów, erozji i trudności terenowych. Typowym błędem jest też przecenianie znaczenia wysokości bezwzględnej, zamiast skupienia się na różnicy wysokości względem długości odcinka (czyli tzw. spadku względnym). Według wytycznych geodezyjnych, fragmenty z większym rozstawem poziomic są bezpieczniejsze i łatwiejsze do zagospodarowania. Z mojego punktu widzenia, warto wyrobić sobie nawyk, by przy każdej analizie mapy patrzeć przede wszystkim na gęstość poziomic, a nie tylko na ich układ czy wysokość, bo to właśnie decyduje o stromiźnie w praktycznym ujęciu.