Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Wybierając inne regiony niż Pojezierze Mazurskie, łatwo popaść w błąd, bo każdy z wymienionych obszarów rzeczywiście ma coś wspólnego z działalnością lodowca, jednak nie prezentuje tak bogatego spektrum form polodowcowych. Przykładowo Wyżyna Lubelska to teren o przewadze lessów, z formami wietrzenia i erozji, typowymi raczej dla krajobrazu wyżynnego, niż dla świeżej rzeźby polodowcowej. Owszem, znajdziemy tu pewne ślady po lodowcu, ale to raczej pojedyncze elementy, nie cały zestaw form. Nizina Mazowiecka z kolei cechuje się niskim urozmaiceniem terenu, przeważają tam równiny zalewowe i sandry, ale brakuje charakterystycznych dla polodowcowych krajobrazów moren, jezior rynnowych czy wzgórz kemowych. Pobrzeże Gdańskie to teren młodoglacjalny, jednak dominuje tu płaska powierzchnia, a rzeźba jest raczej monotonna, z wyjątkiem obszarów nadmorskich, gdzie działalność lodowca była mniej intensywna, a rzeźba została przekształcona przez procesy morskie. W praktyce wiele osób źle interpretuje pojęcie zróżnicowania rzeźby glacjalnej, skupiając się na obecności pojedynczych form, zamiast patrzeć na cały zestaw. W środowisku geograficznym uznaje się, że najlepsze warunki do obserwacji pełnego spektrum form polodowcowych są właśnie na pojezierzach, gdzie skomplikowana historia zlodowaceń zostawiła po sobie zarówno jeziora, wzgórza, doliny rynnowe, jak i rozległe sandry. Takie podejście jest zgodne z praktyką badawczą oraz z wytycznymi do klasyfikacji krajobrazów glacjalnych stosowanymi w geologii i geografii fizycznej. Warto więc patrzeć szerzej i nie ograniczać się do pojedynczych przykładów, lecz szukać miejsc, gdzie skala różnorodności jest największa – to, moim zdaniem, klucz do poprawnego zrozumienia tego zagadnienia.