Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Opisany w zadaniu rozwój skorupy ziemskiej skupia się na specyficznych cechach, które typowe są dla paleozoiku, a nie innych er. Kenozoik to era najnowsza, w której głównie tworzyły się młode łańcuchy górskie, jak Alpy czy Himalaje, oraz obecne rozmieszczenie kontynentów – nie pasuje tutaj wzmianka o jednym wielkim kontynencie czy ruchach hercyńskich i kaledońskich, które są dużo starsze. Mezozoik to czas dinozaurów i rozpad Pangei, powstawanie skał wapiennych rzeczywiście się wtedy nasiliło, ale nie występowały już ruchy górotwórcze wymienione w opisie (to raczej era alpejska). W mezozoiku klimat był zróżnicowany, ale nie był to już okres dominacji suchych, pustynnych osadów na wielką skalę, jak w części paleozoiku. Prekambr obejmuje natomiast zupełnie inne realia geologiczne – to ponad 80% czasu historii Ziemi, gdy nie istniało jeszcze życie wielokomórkowe, a skały osadowe praktycznie nie zawierały skamieniałości zwierząt i roślin, bo ich najzwyczajniej nie było. Typowym błędem jest tu utożsamianie powstawania skał osadowych lub ruchów górotwórczych z dowolną erą, bez analizy ich specyficznych nazw czy cech. W praktyce, jeśli pojawia się wzmianka o ruchach kaledońskich czy hercyńskich oraz o Pangei, zawsze warto skojarzyć to z paleozoikiem – to taki klasyczny zestaw zagadnień na egzaminach z geologii czy geografii. Z mojego doświadczenia wynika, że dużo osób myli erę mezozoiczną z paleozoikiem, bo w obu była intensywna aktywność geologiczna, jednak charakterystyka skał i kierunki tych procesów były zupełnie odmienne.