Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Wiele osób myli pojęcia związane z powierzchniami nieciągłości we wnętrzu Ziemi, bo nazwy są do siebie dość podobne i często pojawiają się na różnych etapach nauki. Nieciągłość Conrada to powierzchnia oddzielająca dwa typy skorupy ziemskiej – górną i dolną, ale nie oddziela ona skorupy od płaszcza, więc nie ma tak fundamentalnego znaczenia w kontekście globalnej budowy Ziemi. Z kolei nieciągłość Lehmann to granica między jądrem zewnętrznym a jądrem wewnętrznym i jest położona dużo głębiej niż powierzchnia oznaczona na schemacie literą A, więc jej rola dotyczy głównie badań nad strukturą jądra ziemi, a nie skorupy i płaszcza. Nazwa Golicyna natomiast raczej nie pojawia się w podręcznikach jako nazwa jakiejś specyficznej powierzchni nieciągłości – spotkać ją można raczej przy kontekstach historycznych lub w pracach dotyczących fal sejsmicznych, ale nie jako konkretny poziom podziału wnętrza planety. Błędne przypisywanie tych nazw wynika trochę z chaosu w podręcznikach i czasem zbyt szybkiego omawiania tych zagadnień na lekcjach. Warto pamiętać, że dla praktyki inżynierskiej i badań geologicznych najważniejszą, bo najłatwiej detekowalną i najlepiej zbadaną powierzchnią, jest właśnie Moho – to ona stanowi klucz do zrozumienia głównych podziałów wnętrza Ziemi i umożliwia porównywanie struktur litosfery na różnych kontynentach. Zwracanie uwagi na nazwy i głębokości tych nieciągłości pozwala uniknąć typowych błędów interpretacyjnych przy analizie danych sejsmicznych czy geologicznych.