Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Analiza sitowa to bardzo precyzyjne badanie, w którym istotne jest, aby próbka była całkowicie pozbawiona wilgoci, ale jednocześnie nie została przegrzana. Stosowanie temperatury niższej niż 105°C, na przykład 95°C–99°C czy nawet 100°C–104°C, często prowadzi do sytuacji, że w materiale pozostaje jeszcze spora ilość wody. To niestety przekłada się na zlepianie się ziaren i nienaturalnie zaniżone wyniki przesiewania, bo nie wszystkie cząstki mogą swobodnie przejść przez sita. Wielu osobom wydaje się, że takie „bezpieczne” temperatury są lepsze, bo nie ryzykujemy uszkodzenia próbki, ale moim zdaniem to myślenie jest błędne – woda paruje stosunkowo wolno, a za niska temperatura nie daje gwarancji pełnego wysuszenia. Z drugiej strony, suszenie w temperaturze powyżej 110°C, jak np. 111°C–115°C, też nie jest polecane. Takie podejście może prowadzić już do rozkładu niektórych składników, zwłaszcza organicznych, jeśli w materiale się znajdują. Dodatkowo, zbyt wysoka temperatura może powodować zmiany strukturalne w ziarnach – to się może wydawać przesadą, ale normy nie bez powodu tego zabraniają. W laboratoriach spotkałem się czasami z próbami przyspieszania suszenia przez podkręcanie temperatury, ale potem okazywało się, że wyniki są nieporównywalne z innymi badaniami. Najczęstszym błędem, moim zdaniem, jest myślenie, że im szybciej wysuszymy, tym lepiej – niestety, to nie działa tak prosto w analizie sitowej. Przestrzeganie zakresu 105°C–110°C to nie jest widzimisię – wynika to z wieloletnich doświadczeń i badań, które pokazują, że tylko wtedy uzyskamy wiarygodne, powtarzalne rezultaty. Warto nie ignorować tych zaleceń, bo cała analiza może przez to stracić sens.