Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Proces rozpuszczania skał węglanowych przez wodę zawierającą dwutlenek węgla jest ściśle związany z unikalnym zjawiskiem krasowienia. Często można jednak spotkać się z myleniem tego pojęcia z innymi procesami geologicznymi. Sylifikacja to zupełnie inny mechanizm, polegający na wnikaniu krzemionki do porów i pustek w skałach, co prowadzi raczej do ich usztywnienia i przekształceń krzemionkowych, a nie rozpuszczania węglanów. Z praktyki wynika, że sylifikacja zachodzi głównie w środowiskach hydrotermalnych, i nie jest typowa dla obszarów wapiennych. Kaolinizacja natomiast dotyczy procesów wietrzenia chemicznego glinokrzemianów, głównie skal magmowych i metamorficznych, gdzie efektem jest powstawanie minerałów ilastych, jak kaolinit. To w ogóle nie ma związku z rozpuszczaniem wapieni. Serpentynizacja, choć brzmi efektownie, odnosi się do przemiany minerałów z grupy oliwinów w serpentyn, głównie w skałach ultrazasadowych i także nie dotyczy skał węglanowych. Łatwo więc wpaść w pułapkę, sugerując się podobnie brzmiącymi nazwami lub skojarzeniami z procesami mineralogicznymi, ale każda z tych reakcji zachodzi w zupełnie innych środowiskach i dotyczy innych typów skał. Moim zdaniem, kluczowe jest rozpoznanie charakterystycznych warunków środowiskowych, w których zachodzą te procesy – tylko wtedy można prawidłowo je rozróżnić. W praktyce branżowej błędne rozpoznanie tych zjawisk prowadzi do kosztownych pomyłek przy ocenie stabilności podłoża i planowaniu inwestycji infrastrukturalnych. Właśnie dlatego tak istotne jest rozumienie, że to krasowienie odpowiada za powstawanie form krasowych i rozpuszczanie węglanów, czego nie osiągniemy przez sylifikację, kaolinizację czy serpentynizację.