Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Wybranie innej linii przekroju niż E-F często wynika z błędnej interpretacji konturów głębokości lub mylenia rysunku profilu ze skalą odległości. Wiele osób błędnie zakłada, że każda linia pionowa przebiegająca przez mapę da taki sam rezultat, ale to nie jest prawda – kluczowe jest tu dokładne prześledzenie, która linia faktycznie przechodzi przez najbardziej charakterystyczne zagłębienia jeziora. Linie A-B, C-D czy G-H przebiegają przez obszary o zupełnie innym układzie głębokości, co łatwo sprawdzić porównując je z wykresem profilu. Linie te omijają największe zagłębienie, nie oddają więc rzeczywistego ukształtowania dna na przekroju pokazanym na rysunku. Typowym błędem jest też niedostrzeżenie, że profil przedstawia bardzo wyraźne, głębokie zagłębienie centralne – a tylko linia E-F rzeczywiście je przecina, co jest zgodne z zasadami tworzenia przekrojów batymetrycznych. Często spotyka się mylne przekonanie, że wystarczy wybrać dowolną prostą, najlepiej przez środek, ale w praktyce liczy się dokładność odczytu izobat i ich rozkład względem linii przekroju. Branżowe standardy, chociażby zalecenia GUGiK czy podręczniki hydrologiczne, wyraźnie podkreślają potrzebę precyzyjnego dopasowania linii przekroju do faktycznego ukształtowania terenu pod wodą. Z mojego punktu widzenia, brak takiej precyzji prowadzi do nieprawidłowych analiz, a w terenie może skutkować błędami podczas prac badawczych, monitoringów czy nawet projektowania rekultywacji. Warto dokładnie przestudiować mapę izobat i profil, zanim podejmie się decyzję – to jedna z najczęstszych pułapek dla osób uczących się tej tematyki.