Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Rozpoznawanie skamieniałości na podstawie rysunku może wydawać się proste, ale często prowadzi do typowych błędów interpretacyjnych. Liliowce mają szereg członów i charakterystyczną łodygę zakończoną kielichem, co wyraźnie odróżnia je od pokazanej skamieniałości – nie mają one stożkowatego kształtu ani promienistego wzoru na przekroju. Jeżowce natomiast mają skorupę zbudowaną z płyt, a ich skamieniałości są bardziej kuliste, często z regularnymi rzędami porów lub kolcami – tutaj zdecydowanie brakuje takich cech, więc ta opcja raczej odpada. Ramienionogi mylą się wielu osobom, bo ich muszle bywają podobne do małży, lecz w przekroju są dwuskorupowe, z wyraźnie zaznaczoną symetrią grzbietowo-brzuszną, czego również tu nie widzimy. Moim zdaniem najczęstszy błąd polega na kierowaniu się kształtem ogólnym bez zwracania uwagi na szczegóły budowy: promienisty układ przegród, stożkowata forma i przekrój poprzeczny to cechy bardzo charakterystyczne dla koralowców, zwłaszcza tych z paleozoiku. W praktyce zawodowej i podczas pracy terenowej, szybka analiza tych detali jest podstawą poprawnej identyfikacji. Standardy paleontologiczne zalecają porównywanie skamieniałości z atlasami i zwracanie szczególnej uwagi na budowę szkieletu, a nie tylko ogólny kształt czy wielkość, bo to prowadzi właśnie do takich mylnych wniosków jak te powyżej. Warto uczyć się patrzeć na detale i nie bać się korzystać z porównania z rysunkami z podręczników lub baz danych skamieniałości.