Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Na rysunku mamy fragment krajobrazu polodowcowego z wyraźnym podziałem na różne strefy. Zwracając uwagę na oznaczenia, można się pomylić, jeśli nie zna się dokładnie procesu powstawania sandru. Cyfry bliżej lodowca, czyli 1 i 2, wskazują na sam lód i jego czoło. Często spotykam się z przekonaniem, że sandr to po prostu dowolna płaska powierzchnia przy lodowcu, ale to nie jest prawda. Sandr powstaje nie pod lodem, ale przed jego czołem, tam gdzie wody roztopowe wynoszą i sortują materiał – chodzi tu głównie o piaski i żwiry. Tam, gdzie woda płynie jeszcze żłobiąc dolinki, jak w miejscu oznaczonym cyfrą 3, to bardziej przypomina dolinę rzeczną niż sandr. Typowy błąd to utożsamianie sandru z samym ujściem wód roztopowych lub z obszarem bezpośrednio przy lodowcu – jednak kluczowe jest, że sandr to efekt rozlania się tych wód dalej od lodu, na otwartej przestrzeni. Brak zrozumienia procesu sedymentacji przez wody roztopowe często prowadzi do wybierania nieprawidłowych odpowiedzi. W praktyce geograficznej i według standardów, sandry są płaskie, szerokie i składają się głównie z materiałów przesortowanych (piaski, żwiry), bo woda roztopowa niesie je na znaczne odległości od lodowca, a cięższe frakcje osiadają bliżej czoła lodu. W terenach Polski, na Mazurach czy Pojezierzu Pomorskim, sandry są bardzo wyraźne właśnie ze względu na te cechy. Stąd bardzo ważne jest rozróżnianie, gdzie kończy się działalność lodowca, a zaczyna rola wód roztopowych – to właśnie decyduje o poprawnej identyfikacji sandru na mapach i w terenie.