Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Chociaż odpowiedzi sferoidalna – kulista, porowata – miarolityczna oraz sferolityczna – promienista mogą brzmieć znajomo z lekcji petrografii, nie oddają one istoty zagadnienia związanego z występowaniem kulistych lub elipsoidalnych wolnych przestrzeni, czyli porów. Jednym z najczęstszych błędów jest utożsamianie terminów sferoidalny czy sferolityczny z obecnością pustek – w rzeczywistości określenia te odnoszą się głównie do kształtu minerałów lub struktur wewnątrz skały, a nie do obecności wolnych przestrzeni. Sferoidalna tekstura dotyczy zazwyczaj zaokrąglonych ziaren lub struktur powstających w wyniku procesów wietrzenia, a nie porów. Sferolityczna oraz promienista opisują układ krystalitów, które mogą być promieniście ułożone, ale nie wiążą się z obecnością pustych przestrzeni. Natomiast tekstura miarolityczna rzeczywiście odnosi się do obecności pustek, lecz są to tzw. miarole – puste przestrzenie krystaliczne o nieregularnych kształtach, a nie typowe pory lub pęcherzyki gazowe. W praktyce, mylenie pojęć teksturalnych prowadzi do nieprawidłowej interpretacji właściwości fizycznych i technicznych skał. Jest to szczególnie ważne np. w budownictwie czy hydrogeologii, gdzie dokładne rozróżnienie typu porowatości może wpływać na ocenę przydatności materiału. Moim zdaniem, nieprecyzyjne używanie tych określeń to częsty problem nawet wśród studentów geologii – warto zawsze wracać do definicji i kontekstu praktycznego. Pęcherzykowatość i porowatość to cechy, które faktycznie świadczą o obecności pustek, co ma bezpośrednie przełożenie na właściwości skały. Dlatego właśnie wybór innej odpowiedzi niż porowata – pęcherzykowata nie oddaje poprawnie charakteru skały opisanej w pytaniu.