Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Wiele osób myli typy skamieniałości, co jest całkiem zrozumiałe, bo terminologia potrafi być zwodnicza. Skamieniałości kompletne sugerują, że mamy do czynienia z zachowanymi całymi organizmami lub ich większymi fragmentami – na przykład szkielety dinozaurów czy muszle trylobitów, a nie ślady ich aktywności. W praktyce, jeśli w wykopie geologicznym znajdziesz cały szkielet lub dobrze zachowaną muszlę, to mówimy wtedy właśnie o skamieniałości kompletnej czy ciałowej. Skamieniałości strukturalne, choć brzmią poważnie, nie są oficjalnym terminem w paleontologii – czasami używa się tego określenia na różne deformacje lub struktury w skałach, ale nie w kontekście skamieniałości. Zdarza się, że ktoś z rozpędu użyje tej nazwy, myląc ją z prawidłowymi kategoriami, ale to po prostu niefortunne uproszczenie. Co do odpowiedzi ze skamieniałościami skałotwórczymi – to też często spotykane nieporozumienie. Skałotwórcze skamieniałości odnoszą się do przypadków, gdy resztki organizmów są tak liczne, że wręcz budują skałę (np. wapienie koralowe). To zupełnie inny temat; tu kluczowe jest, że materiał organiczny buduje osad, a nie zostawia po sobie ślady aktywności. Typowym błędem jest utożsamianie każdego śladu po organizmie jako „skamieniałości kompletnej”, a przecież nauka rozróżnia ślady aktywności (śladowe), zachowane elementy ciała (kompletne/ciałowe) i masowe nagromadzenia szczątków (skałotwórcze). Dobre praktyki wymagają precyzyjnego nazewnictwa, bo od tego zależy poprawne zrozumienie historii geologicznej terenu. Z mojego doświadczenia wynika, że stosowanie właściwych pojęć bardzo ułatwia pracę zespołową i komunikację z innymi geologami – w końcu nie chodzi tylko o naukowe etykietki, ale o to, by każdy wiedział, o czym mówimy. Skamieniałości śladowe mają swoją unikalną rolę: pozwalają spojrzeć na prehistorię przez pryzmat zachowań, a nie tylko budowy zwierząt. Warto więc znać i rozumieć te różnice.