Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Wiele osób myli orogenezę hercyńską z innymi dużymi wydarzeniami górotwórczymi, przez co łatwo o nieporozumienia. Orogeneza alpejska kojarzy się z powstawaniem młodych gór jak Alpy, Karpaty czy Pireneje, ale Sudety są znacznie starsze. Ich główna faza wypiętrzenia to zdecydowanie późny paleozoik, a więc czas orogenezy hercyńskiej, nie zaś alpejskiej, która działała dużo później, bo w mezozoiku i kenozoiku. Podobnie orogeneza kaledońska, chociaż istotna dla Skandynawii czy Wysp Brytyjskich, nie była głównym czynnikiem formującym Sudety – jej przebieg miał miejsce jeszcze wcześniej, w sylurze i dewonie. Jeszcze inne nieporozumienie to wskazanie orogenezy karelskiej. To bardzo stara orogeneza, działająca w prekambryjskiej historii Ziemi, w zasadzie nie mająca wpływu na budowę geologiczną Sudetów; jej efekty można obserwować raczej w najstarszych częściach tarczy Fennoskandzkiej. Moim zdaniem te błędy wynikają często z mylenia nazw lub datowań poszczególnych orogenez i nieznajomości regionalnych specyfik geologicznych. Praktyka pokazuje, że brak rozróżnienia tych procesów prowadzi do błędnych interpretacji przy ocenie podłoża czy analizie ryzyka inwestycyjnego. W technicznych branżach przydaje się więc nie tylko znajomość nazw orogenez, ale i zrozumienie, w jakich okresach i w jakich regionach działały. W przypadku Sudetów – kluczowe są procesy hercyńskie, a późniejsze ruchy tylko częściowo odnowiły i ukształtowały dzisiejszą rzeźbę, nie były jednak odpowiedzialne za ich pierwotne wypiętrzenie.