Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

To pytanie potrafi sprawić trochę problemów, bo wszystkie odpowiedzi opisują różne elementy budowy dna oceanicznego i bardzo łatwo się pomylić, gdy nie rozróżni się precyzyjnie pojęć. Głębokie formy dna sięgające od 7 000 do ponad 11 000 m, takie jak rowy oceaniczne (np. Rów Mariański), to zupełnie inna strefa – absolutnie nie zalicza się ich do szelfu, bo to najgłębsze fragmenty oceanów, powstałe w wyniku subdukcji płyt tektonicznych. Z kolei rozległa, płaska, monotonna część dna oceanicznego rozciągająca się na głębokości 3 000–6 000 m to tzw. basen oceaniczny, czyli głębia oceaniczna, również nie mająca nic wspólnego z szelfem – to już fragment pelagialu, a nie strefa przybrzeżna. System wzniesień dna oceanicznego, tworzący podwodne łańcuchy na długości około 60 000 km, odnosi się do grzbietów śródoceanicznych, takich jak Grzbiet Śródatlantycki, które są strefą powstawania nowej skorupy oceanicznej, a nie części kontynentu zalanej morzem. Typowym błędem myślowym jest mylenie tych pojęć przez podobieństwo nazw albo przez to, że wszystkie opisują jakieś formy dna morskiego – jednak tylko szelf kontynentalny to faktycznie przedłużenie kontynentu pod wodą, do głębokości kilkuset metrów, i to tam koncentrują się strefy eksploatacji surowców oraz główne łowiska. Z mojego doświadczenia wynika, że warto zawsze zwracać uwagę na głębokości oraz położenie względem lądu – to klucz do rozróżniania szelfu od głębi oceanicznej czy grzbietów śródoceanicznych. Branżowe standardy jasno opisują te granice, bo mają one znaczenie prawne, gospodarcze i ekologiczne.