Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Przy analizie tego zagadnienia łatwo się pomylić, bo w geologii i geomorfologii występuje sporo nazw określających różne procesy i formy stokowe. Uwały, choć brzmią trochę podobnie do piargów, odnoszą się do zapadania się gruntu – to zjawiska związane z powstawaniem lejów, często na terenach krasowych, gdzie rozpuszczalne skały tworzą podziemne pustki. Natomiast osuwiska to procesy masowego przemieszczania się dużych mas ziemi lub skał w dół stoku, zwykle powstałe gwałtownie, często w wyniku podmycia zbocza wodą lub nadmiernego nawodnienia gruntu. Osuwiska mogą być katastrofalne, prowadzić do zniszczeń infrastruktury i stanowią inne zagrożenie niż powolne osypywanie się piargów. Haki zboczowe z kolei to określenie zupełnie inne, używane głównie w żargonie leśników lub przy geomorfologii stref spływów – to pewnego rodzaju zagłębienia lub uskoki na zboczach, będące śladem ruchów masowych, a nie formami akumulacyjnymi jak piargi. W praktyce często spotykam się z myleniem tych pojęć, zwłaszcza gdy ktoś nie miał jeszcze okazji zobaczyć ich na żywo w terenie. Typowy błąd polega na utożsamianiu każdego ruchu materiału na stoku z osuwiskiem lub uwalem, a tymczasem mechanizmy powstawania i efekty końcowe są zupełnie inne. Piargi powstają powoli, przez długie lata, a ich obecność świadczy o ciągłym, mniej gwałtownym procesie rozdrabniania i przemieszczania się skał. Z punktu widzenia dobrej praktyki geotechnicznej kluczowe jest umiejętne rozpoznawanie tych form, bo ich stabilność, sposób zagęszczania i właściwości mechaniczne bardzo się różnią. Moim zdaniem, aby nie popełniać takich pomyłek, warto połączyć wiedzę teoretyczną z praktycznym oglądem w terenie – wtedy łatwiej zrozumieć, dlaczego tylko piargi są odpowiedzią na ten typ procesów osypiskowych.