Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

W tej sytuacji warto przyjrzeć się wszystkim niepoprawnym propozycjom, bo łatwo o pomyłkę, jeśli nie zna się podstaw geochemii i procesów sedymentacyjnych. Siarka nie powstaje w wyniku prostego parowania wody morskiej – jej złoża są najczęściej efektem przemian bakteryjnych siarczanów w warunkach beztlenowych, na przykład pod warstwą osadów, co zupełnie różni się od procesu ewaporacji. Węgiel kamienny lub brunatny także nie ma żadnego powiązania z parowaniem wody morskiej – jego złoża to efekt długotrwałego nagromadzenia szczątków roślinnych, głównie w środowisku bagiennym lub jeziornym, gdzie roślinność gnije i przez miliony lat podlega procesom diagenezy oraz uwęglania. Z kolei cynk jest metalem, który w przyrodzie występuje głównie jako minerały siarczkowe (np. sfaleryt), a jego złoża powstają w wyniku procesów hydrotermalnych, metasomatycznych lub osadowych, ale nigdy na drodze zwykłej ewaporacji wód morskich. Typowym błędem jest przenoszenie logiki dotyczącej jednego rodzaju surowca na całkowicie inne minerały – ktoś może pomyśleć, że skoro siarka czy węgiel są istotnymi surowcami, to i ich złoża powstały w podobny sposób jak sól czy gips. W rzeczywistości mechanizmy powstawania złóż są bardzo zróżnicowane i zależą od właściwości chemicznych danego pierwiastka czy związku. Dla geologów i praktyków branż górniczych klarowne rozróżnienie tych procesów jest kluczowe, bo pozwala trafniej planować poszukiwania i eksploatację surowców. Sprowadzenie wszystkich złóż do procesu parowania wody morskiej jest zbyt dużym uproszczeniem i prowadzi do nieporozumień w praktyce zawodowej.