Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Sporo osób myli tekstury skał magmowych przez skojarzenia z szybkością stygnięcia magmy, ale to akurat bardzo ważny aspekt petrografii. Tekstura szklista, którą niektórzy wskazują, powstaje wtedy, kiedy magma zastyga błyskawicznie, praktycznie natychmiast – wtedy minerały nie mają w ogóle szans się wykształcić. Klasycznym przykładem jest obsydian, znany z bardzo gładkiej, przypominającej szkło powierzchni. W przypadku intruzji magmowych, które formują się na dużych głębokościach, temperatura spada powoli, przez co minerały mogą spokojnie rosnąć – nie ma tu miejsca na szklistość. Tekstura afanitowa, z kolei, charakteryzuje skały wylewne, gdzie kryształy są tak drobne, że nie odróżnimy ich gołym okiem; to typowe dla bazaltów albo porfirów. W intruzjach magmowych dominują właśnie duże kryształy, dlatego tekstura afanitowa odpada. Hipokrystaliczna to sytuacja pośrednia – część masy skalnej jest szklista, a część krystaliczna. Występuje ona raczej w skałach pośrednich, gdzie stygnięcie było szybkie, ale nie aż tak, żeby całość zastygała w szkło. Typowy przykład to niektóre porfiry lub skały pochodzenia wulkanicznego. W praktyce branżowej często spotyka się błędne założenie, że każda skała magmowa z głębi Ziemi jest taka sama, ale właśnie od tekstury zależą jej właściwości techniczne i zastosowanie. Dla osób pracujących w geologii, budownictwie czy nawet kamieniarstwie rozpoznanie tekstury to podstawa – pozwala przewidzieć wytrzymałość, odporność na czynniki zewnętrzne, a także możliwości wykorzystania danej skały w różnych dziedzinach. Warto zwracać uwagę na ten szczegół, bo to właśnie tekstura fanerokrystaliczna odróżnia głębinowe skały magmowe od tych wylewnych czy półgłębinowych.