Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Wyobrażając sobie trasę geoturystyczną, łatwo przecenić komfort odwiedzających i założyć, że nawet dość duża odległość od szlaku nie będzie zniechęcać. W praktyce jednak, już dystans powyżej 200 m bywa sporym utrudnieniem, szczególnie gdy teren jest słabo przygotowany lub nieoznakowany. Częstym błędem jest myślenie, że dopiero 500 m czy 1000 m to faktyczny problem – takie wartości mogą się wydawać nieznaczące na mapie, ale w terenie to naprawdę sporo, zwłaszcza dla przeciętnego turysty, rodzin z dziećmi czy osób starszych. Z kolei granica 100 m jest zbyt restrykcyjna – nie zawsze da się ją utrzymać ze względów przyrodniczych, własnościowych czy logistycznych. W praktyce, patrząc na wytyczne różnych instytucji zajmujących się geoturystyką, np. Polskiego Towarzystwa Geoturystycznego, uznaje się, że 200 m to już dystans graniczny dla dobrej dostępności. Przekroczenie tej wartości automatycznie obniża ocenę waloryzacyjną obiektu, bo wpływa negatywnie na frekwencję i komfort użytkowników. Można się spotkać z argumentem, że prawdziwy turysta wszędzie dotrze, ale według mnie to dość romantyczne podejście, nie mające odzwierciedlenia w statystykach odwiedzalności czy w codziennej pracy przewodników. Systemy waloryzacji są tworzone po to, by oceny były rzetelne i porównywalne, a granica 200 m jest tu kompromisem pomiędzy teorią a praktyką. Warto też pamiętać, że zbyt duża odległość od szlaku nie tylko wpływa na atrakcyjność, ale też generuje koszty utrzymania infrastruktury i bezpieczeństwa. Dlatego wybranie odpowiedzi sugerujących wyższą dopuszczalną odległość albo zbyt surowej granicy 100 m nie oddaje istoty systemu waloryzacji i nie odpowiada realiom branżowym.