Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

Odpowiedzi sugerujące, że fałdowanie osadów karbonu miało miejsce przed sylurem lub przed dewonem, są oparte na błędnym rozumieniu chronologii zdarzeń tektonicznych w Europie. Przed sylurem i dewonem rozgrywały się inne wielkie orogenezy – kaledońska i wcześniejsze, które dotknęły głównie starsze kompleksy skalne, a nie karbon i jego młodsze pokrywy. W praktyce, osady karbonu w Polsce i Europie Środkowej były depozytowane dużo później, a główna orogeneza, która je zdeformowała, to waryscyjska (hercyńska), która zakończyła się właśnie po permie. To fundamentalna wiedza, bo jeśli założysz fałdowanie przed okresem syluru czy dewonu, to pomijasz istnienie niezgodności stratygraficznych, które są jasnym śladem młodszych deformacji. Z kolei odpowiedź „po jurze” odnosi się już do zupełnie innej sytuacji geologicznej, bo wtedy działają procesy związane z orogenezą alpejską, które dotknęły głównie skały o wiele młodsze niż karbon. Takie mylenie epok jest bardzo częste, szczególnie gdy nie zwraca się uwagi na układ niezgodności i relacje wiekowe pokładów. W rzeczywistości fałdy osadów karbonu na większości map geologicznych Europy powstają właśnie po permskich przemianach, a nie wcześniej czy dopiero w mezozoiku. Zwracanie uwagi na tę chronologię pozwala uniknąć wielu pomyłek w analizie struktur podziemnych oraz przy poszukiwaniu surowców, bo od momentu fałdowania zależy zarówno przebieg złoża, jak i szansa na jego odkrycie. Branżowe dobre praktyki mówią jednoznacznie: zawsze analizuj niezgodności stratygraficzne i wiek deformacji w odniesieniu do najważniejszych orogenez, bo tylko taka metoda daje wiarygodne wyniki w pracy terenowej i interpretacji map.