Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

W przypadku tego zdjęcia bardzo łatwo pomylić się, patrząc na cylindryczne lub spiralne struktury i uznać je za fragmenty innych popularnych skamieniałości, jak amonity, trylobity czy nawet jeżowce. Jednak każda z tych grup pozostawia po sobie zupełnie inne ślady w skałach. Amonity, choć bardzo powszechne w materiałach paleontologicznych, tworzą charakterystyczne, spiralnie zwinięte muszle – są płaskie i mają wyraźne żeberkowanie, zupełnie inne niż długie, segmentowane łodygi na zdjęciu. Trylobity natomiast mają budowę segmentową, ale ich skamieniałości są raczej płaskie i przypominają zarys owada, z wyraźnym podziałem na głowę, tułów i ogon – nie znajdziemy u nich tych długich, cylindrycznych członów. Jeżowce z kolei, o ile mogą pozostawiać fragmenty szkieletów, to są to najczęściej kolce albo skorupki w formie „testów”, a nie regularnie segmentowane struktury przypominające „krążki na sznurku”. Moim zdaniem, główny błąd myślowy polega tu na sugerowaniu się ogólnym kształtem, bez zwracania uwagi na detale anatomiczne charakterystyczne dla liliowców. Dobre praktyki w paleontologii wymagają właśnie analizy segmentacji i budowy szczegółowej, a nie tylko ogólnego wrażenia wizualnego. Stąd tak ważne jest, żeby przy nauce rozpoznawania skamieniałości, szczególnie w kontekście technikum czy studiów geologicznych, skupiać się na detalach strukturalnych, a nie tylko na popularności danego typu skamieliny.