Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

W tej sytuacji większość błędnych odpowiedzi wynika chyba z mylenia typów złóż miedzi albo z upraszczania klasyfikacji. Ekshalacyjno-osadowe złoża to odrębna grupa, powstają głównie przez wytrącanie siarczków z gorących roztworów na dnie basenów wodnych, często w warunkach hydrotermalnych, czego nie obserwujemy w przypadku złóż monokliny przedsudeckiej czy niecki północnosudeckiej. Złoża magmowe, jak sama nazwa wskazuje, powiązane są z procesami magmowymi i krystalizacją magmy – typowo to chromit, nikiel czy platynowce, np. w gabrach czy perydotytach, raczej nie typowe dla miedzi w Polsce. Porfirowe złoża miedzi to również inny świat – są to duże, rozproszone złoża, gdzie minerały miedzi pojawiają się jako drobne wrostki w skałach porfirowych, często w krajach o aktywnej tektonice, np. w Chile. U nas złoża miedzi powstały w wyniku procesów sedymentacyjnych i mają bardzo charakterystyczny układ warstwowy, czyli stratoidalny. Moim zdaniem dużo osób myli typy złóż przez podobieństwo nazw albo przez to, że w podręcznikach często pojawia się kilka klasyfikacji jednocześnie. Praktyka pokazuje, że prawidłowe rozpoznanie typu złoża jest kluczowe, bo determinuje wybór technologii wydobycia oraz pozwala na optymalne gospodarowanie złożem. W Polsce rozpoznawanie złóż stratoidalnych to podstawa dla całego sektora górnictwa miedziowego. Jeśli chodzi o branżowe standardy, to zawsze warto sięgnąć do klasycznej literatury geologicznej – tam można znaleźć dokładne opisy, które pozwalają nie popełniać takich pomyłek.