Kwalifikacja: GIW.06 - Wykonywanie prac geologicznych

W polskiej geologii złoża soli na Nizu Polskim mają swoją bardzo specyficzną genezę i formę występowania. Często można spotkać się z myleniem różnych typów złóż, zwłaszcza gdy chodzi o terminy takie jak soczewki czy pokłady. Soczewki faktycznie istnieją, ale raczej dotyczą złóż o niewielkich rozmiarach i nieregularnych kształtach, przykładowo rud miedzi, a nie soli kamiennej na Nizu Polskim – w praktyce są rzadkością dla dużych złóż solnych. Pokłady natomiast kojarzą się z ułożonymi warstwami, typowymi np. dla węgla kamiennego czy soli występującej w innych regionach świata, gdzie procesy sedymentacyjne przebiegały spokojniej. Jednakże na Nizu Polskim złoża soli nie tworzą równoległych pokładów, lecz są zdeformowane przez ruchy tektoniczne i ciśnienie, co prowadzi do powstawania wypiętrzonych struktur – stąd decydujące znaczenie diapirów. Sztolwery natomiast nie występują w geologii jako forma złoża – to raczej potoczne określenie na chodniki górnicze, a nie typ złoża. Typowym błędem jest utożsamianie form występowania znanych z innych surowców czy regionów z sytuacją polskich złóż solnych. Standardy rozpoznania surowców mineralnych wymagają dokładnych badań geologicznych, które jasno wykazują, że specyfika Nizu Polskiego to właśnie diapiry solne – wypiętrzenia powstałe w wyniku plastyczności i migracji soli ku powierzchni. Z mojego doświadczenia wynika, że najlepszą praktyką jest dokładne analizowanie genezy każdego złoża przed przypisaniem mu konkretnej formy – to pozwala unikać typowych nieporozumień i błędów klasyfikacyjnych.