Dynamit jest materiałem wybuchowym, który składa się głównie z nitrogliceryny, stabilizowanej w formie stałej, co czyni go bezpieczniejszym w transporcie i przechowywaniu niż czysta nitrogliceryna. Opracowany przez Alfreda Nobla w latach 60. XIX wieku, dynamit znalazł szerokie zastosowanie w budownictwie, górnictwie oraz w działaniach ratunkowych. Umożliwia precyzyjne wyburzenia oraz rozbiórki, co jest kluczowe w pracach budowlanych oraz wydobywczych. Standardy bezpieczeństwa i dobre praktyki związane z użyciem dynamitu obejmują odpowiednie szkolenia dla operatorów, stosowanie specjalistycznego sprzętu ochronnego oraz przestrzeganie procedur transportowych i przechowalniczych. Dynamit ma także zastosowanie w produkcji efektów specjalnych w przemyśle filmowym oraz w militarnych operacjach saperskich, gdzie jego właściwości wybuchowe są wykorzystywane do niszczenia przeszkód.
Karbonit, barbaryt oraz metanit to materiały, które nie są klasyfikowane jako materiały wybuchowe. Karbonit jest rodzajem skały węglanowej, która nie ma żadnych właściwości wybuchowych. Chociaż może być stosowany w budownictwie, nie posiada zdolności do wybuchu ani nie jest stosowany w kontekście materiałów wybuchowych. Barbaryt to minerał barium, który wykorzystywany jest głównie w przemyśle, ale także nie ma właściwości wybuchowych, a jego zastosowanie ogranicza się do produkcji barwiących pigmentów oraz w przemyśle naftowym jako osad. Metanit to termin, który nie odnosi się do znanego materiału wybuchowego, a bardziej do minerałów lub ich odmian, które również nie mają zastosowania w kontekście materiałów wybuchowych. Typowym błędem myślowym jest mylenie różnorodnych minerałów lub skał z materiałami wybuchowymi. W przypadku dynamitu, jego charakterystyka jako materiału wybuchowego wynika z zastosowania odpowiednich chemicznych składników, które generują energię wybuchową, czego brakuje w wymienionych alternatywach. Zrozumienie właściwości materiałów i ich zastosowania jest kluczowe w obszarze inżynierii oraz bezpieczeństwa, a ignorowanie tych różnic prowadzi do błędnych wniosków.