Dwutlenek siarki (SO2) jest gazem, który nie jest klasyfikowany jako gaz wybuchowy. Mimo że jest to substancja niebezpieczna, mająca potencjalnie szkodliwy wpływ na zdrowie i środowisko, jej właściwości fizykochemiczne nie stwarzają ryzyka wybuchu. W praktyce, w kontekście górnictwa, dwutlenek siarki powstaje w procesach spalania siarki lub jako produkt uboczny w przemyśle chemicznym. Ważne jest, aby pracownicy kopalni byli świadomi obecności tego gazu, szczególnie w kontekście jego szkodliwości dla zdrowia, gdyż może powodować podrażnienia dróg oddechowych i oczu. Właściwe środki ochrony osobistej oraz systemy wentylacyjne w kopalniach powinny być implementowane, aby zapewnić bezpieczeństwo pracowników. Dobre praktyki obejmują także regularne monitorowanie stężenia gazów szkodliwych i wdrażanie procedur awaryjnych w przypadku ich wykrycia.
Tlenek węgla, siarkowodór oraz wodór to gazy, które mogą stanowić zagrożenie wybuchowe w warunkach górniczych. Tlenek węgla (CO) jest produktem niepełnego spalania i jest bezbarwnym oraz bezwonnym gazem, który w wysokich stężeniach może prowadzić do uduszenia z powodu braku tlenu. Jego obecność w kopalniach jest szczególnie niebezpieczna, ponieważ może tworzyć mieszanki wybuchowe w obecności tlenu, co czyni go zagrożeniem dla pracowników. Siarkowodór (H2S) jest również gazem wybuchowym, który ma charakterystyczny zapach siarki. Jego stężenia powyżej 4% w powietrzu mogą prowadzić do wybuchów. W przypadku wodoru (H2) jego lekkość sprawia, że unosi się w powietrzu, jednak w odpowiednich warunkach może zapalić się i eksplodować, co czyni go niebezpiecznym. Często występującym błędem w ocenie zagrożeń w kopalniach jest niedoszacowanie ryzyka związanego z obecnością tych gazów, co może prowadzić do tragicznych w skutkach wypadków. Pracownicy powinni być odpowiednio przeszkoleni w zakresie identyfikacji zagrożeń, a także w zakresie stosowania procedur dotyczących monitorowania i kontroli tych niebezpiecznych substancji.