Kwalifikacja: PGF.04 - Przygotowywanie oraz wykonywanie prac graficznych i publikacji cyfrowych

Wiele osób myli się, sądząc, że formaty takie jak JPG czy BMP mogą zapewniać najwyższą jakość zdjęć. JPG to najbardziej rozpowszechniony format, ale bazuje na stratnej kompresji – aparat od razu pozbywa się części danych, żeby zdjęcie zajmowało mniej miejsca. Efekt? Plik jest mniejszy, ale jakakolwiek poważniejsza edycja bardzo szybko ujawnia ograniczenia – pojawia się banding, artefakty, giną detale w cieniach i światłach. W praktyce JPG sprawdza się, gdy nie planujesz edytować zdjęcia i zależy ci na szybkim podglądzie lub publikacji w internecie, ale nie wtedy, gdy liczysz na elastyczność i najwyższą jakość. Z kolei BMP, choć formalnie jest formatem bezstratnym, kompletnie nie funkcjonuje w fotografii cyfrowej jako standard zapisu z aparatu. To raczej ciekawostka – pliki są ogromne, nie mają żadnego wsparcia w typowych workflow fotograficznych, a większość programów do obróbki RAW-ów wcale nie oferuje wsparcia dla BMP jako pliku wyjściowego. Jeśli ktoś wybiera BMP, to raczej z braku wiedzy o praktycznych aspektach pracy w branży. Co do odpowiedzi SCT – nie ma takiego formatu w kontekście fotografii cyfrowej, a już na pewno nie obsługują go lustrzanki. To często wynik przypadkowego wyboru lub pomyłki wynikającej z licznych skrótów obecnych w informatyce. Praktyka i standardy branżowe są tu jednoznaczne: jedynie RAW realnie zachowuje pełne dane z matrycy, pozwalając na późniejszą profesjonalną obróbkę i uzyskanie finalnej jakości zdjęcia bez kompromisów. Robienie zdjęć w innych formatach to zawsze pójście na skróty kosztem jakości końcowej – moim zdaniem trochę szkoda potencjału sprzętu.