Kwalifikacja: PGF.04 - Przygotowywanie oraz wykonywanie prac graficznych i publikacji cyfrowych

Wiele osób myśląc o przygotowaniu pliku do druku, błędnie wybiera formaty takie jak EPS, TIFF czy nawet plik źródłowy INDD. Każdy z nich ma swoje miejsce w procesie projektowania, ale żaden nie spełnia wymagań kompletnych plików kompozytowych gotowych do druku offsetowego czy cyfrowego. EPS przez długi czas był używany w poligrafii, ale dziś ten format jest przestarzały – nie radzi sobie dobrze z przezroczystościami, a obsługa kolorów bywa problematyczna; praktycznie nikt już nie przyjmuje EPS-ów do druku jako gotowych plików finalnych. TIFF to z kolei format rastrowy, przechowujący tylko obraz, bez możliwości osadzania fontów czy grafiki wektorowej, nie zawiera żadnych znaczników cięcia, spadów czy profili kolorystycznych – czyli wszystkiego, co jest niezbędne w druku profesjonalnym. Natomiast plik INDD (Adobe InDesign) to po prostu edytowalny projekt źródłowy, którego drukarnie nie przyjmują, bo nie mają gwarancji, że układ, fonty czy kolory pozostaną niezmienione. To typowy błąd myślowy: myśleć, że skoro program projektowy pozwala zapisać plik w swoim formacie, to wystarczy – tymczasem do druku zawsze eksportujemy do PDF. W praktyce format PDF/X standaryzuje cały proces, gwarantując powtarzalność i zgodność z workflow drukarni, dlatego wybór innego formatu kończy się często odrzuceniem pliku lub błędami na wydruku. Nie warto ryzykować, szczególnie przy dużych nakładach albo projektach firmowych.