Kwalifikacja: PGF.04 - Przygotowywanie oraz wykonywanie prac graficznych i publikacji cyfrowych

W temacie typografii łatwo jest pomylić pojęcia, bo słownictwo jest bardzo podobne, a różnice – subtelne, chociaż kluczowe dla efektu końcowego. Często spotyka się przekonanie, że tracking to na przykład regulowanie odległości między parami znaków albo wręcz manipulowanie odstępem tylko po to, by tekst był bardziej ozdobny – i to są typowe pułapki myślenia. W rzeczywistości ustalanie odległości pomiędzy wierszami tekstu to tak zwany interlinia (ang. leading), który zupełnie nie dotyczy trackingu – ta funkcja steruje pionowym, a nie poziomym układem tekstu. Z kolei regulacja odległości tylko dla wybranych par liter to zadanie kerningu – na przykład po to, żeby litery takie jak A i V albo T i Y nie stykały się nienaturalnie blisko lub nie oddalały się zbyt daleko od siebie. Kerning wymaga ręcznej korekty, a tracking działa globalnie na cały zaznaczony tekst. Zdarza się też mylenie pojęcia tracking z pojęciem letter-spacing, które w niektórych programach graficznych występuje jako osobna opcja, chociaż najczęściej oba te terminy są używane zamiennie w kontekście regulacji globalnej. Wyróżnienie tekstu przez wstawianie dodatkowych odstępów może być skutkiem zastosowania trackingu, ale nie jest jego definicją – to raczej efekt uboczny. W praktyce, te nieporozumienia prowadzą do błędów w składzie tekstu, jak nierówna szpalta, męcząca czytelność czy po prostu nieestetyczny wygląd projektu. Z mojego doświadczenia wynika, że zrozumienie różnic między trackingiem, kerningiem a interlinią to podstawa dla każdego, kto chce poważnie podejść do składu tekstu – bo potem nawet najlepszy font nie uratuje złej typografii. Warto też pamiętać, że profesjonalne programy graficzne i edytory tekstu bardzo wyraźnie rozdzielają te ustawienia, więc korzystanie z nich zgodnie z przeznaczeniem to po prostu dobra praktyka.