JPEG, TIFF i PSD to zdecydowanie podstawowe formaty grafiki bitmapowej, które są szeroko wykorzystywane w branży graficznej i fotograficznej. JPEG (albo JPG) jest chyba najpopularniejszym formatem zdjęć – praktycznie każdy aparat czy telefon zapisuje zdjęcia właśnie w tym formacie ze względu na dobrą kompresję stratną i szeroką kompatybilność. TIFF to z kolei taki trochę standard archiwizacji – świetnie nadaje się do profesjonalnych zastosowań, bo zapisuje obrazy bez utraty jakości, obsługuje warstwy, przezroczystość, a nawet profile kolorów. PSD natomiast to natywny format Adobe Photoshop, w którym możesz zachować nie tylko bitmapowe dane obrazka, ale też wszystkie warstwy, maski, tryby mieszania i inne bajery. Pracując w druku czy projektowaniu, często się spotyka z wymaganiem oddania prac właśnie w TIFF albo PSD, bo pozwalają zachować najwyższą jakość i edytowalność. Moim zdaniem każdy, kto myśli poważnie o grafice bitmapowej, powinien znać te formaty i wiedzieć, kiedy który z nich stosować. Dobrze też kojarzyć, że JPEG świetnie nadaje się do publikacji w internecie, ale już do dalszej obróbki, archiwizacji czy profesjonalnych wydruków lepiej wybrać TIFF albo PSD – to taka branżowa praktyka, która ułatwia życie.
Wiele osób myli formaty plików graficznych, głównie przez to, że niektóre z nich są bardzo popularne, ale zupełnie nie mają związku z bitmapą. Przykładowo PDF oraz AI to formaty wektorowe stworzone przez Adobe – PDF służy głównie do prezentacji i wymiany dokumentów, a AI (Adobe Illustrator) to natywny format programu do grafiki wektorowej. PCX jest co prawda starszym formatem bitmapowym, ale praktycznie wyszedł z użycia i raczej go już nie spotkasz w nowoczesnych workflow. CDR to natywny format CorelDRAW – też grafika wektorowa, a DOCX czy DOC to przecież typowe formaty dokumentów tekstowych Microsoft Word, więc ich zastosowanie do bitmap po prostu nie ma sensu. INDD natomiast to plik Adobe InDesigna, czyli programu do składu publikacji – tam możesz mieć obrazy bitmapowe, ale sam format pliku nie jest bitmapą, tylko projektem publikacji. Częstym błędem jest zakładanie, że każdy znany format graficzny lub dokumentowy nadaje się do przechowywania bitmap, co prowadzi do złych praktyk np. dołączania zdjęć do plików tekstowych zamiast przekazywania ich w natywnych formatach graficznych. W profesjonalnym środowisku przyjmuje się, że podstawowe formaty bitmapowe to właśnie JPEG, TIFF i PSD, bo zapewniają odpowiednią jakość, możliwość edycji oraz szeroką kompatybilność z programami graficznymi. Warto zapamiętać, że wybór odpowiedniego formatu wpływa zarówno na jakość wydruku, jak i na efektywność pracy z plikami, a błędne wybory mogą spowodować utratę jakości lub brak możliwości dalszej edycji. Dobrą praktyką jest więc nie tylko znać skróty, ale rozumieć, do czego dany format został stworzony i w jakich sytuacjach najlepiej się sprawdzi.