FDM, czyli Fused Deposition Modeling, to technologia druku 3D skupiająca się na ekstruzji materiałów termoplastycznych. Proces polega na stopniowym nakładaniu cienkich warstw materiału, który jest podgrzewany do stanu płynnego, a następnie schładzany, tworząc solidne struktury. FDM jest jedną z najpowszechniej stosowanych technik druku 3D w przemyśle oraz w edukacji, ze względu na jej dostępność oraz niski koszt eksploatacji. Materiały takie jak ABS, PLA czy PETG są często wykorzystywane, co sprawia, że technologia ta jest wszechstronna i znajduje zastosowanie w prototypowaniu, produkcji części zamiennych oraz wytwarzaniu modeli koncepcyjnych. W kontekście standardów branżowych, FDM jest zgodne z wieloma normami jakości, co czyni go odpowiednim rozwiązaniem dla przemysłu motoryzacyjnego, lotniczego oraz medycznego. Przykłady zastosowań obejmują zarówno prostą produkcję modeli, jak i skomplikowane komponenty funkcjonalne, które mogą być wykorzystywane w rzeczywistych aplikacjach.
SLS (Selective Laser Sintering) oraz SLA (Stereolithography) to innowacyjne technologie druku 3D, które różnią się od FDM zarówno procesem, jak i materiałami używanymi do produkcji. SLS działa na zasadzie selektywnego spiekania proszków materiałowych za pomocą lasera, co pozwala na tworzenie wytrzymałych i skomplikowanych geometrie w jednym procesie. Zastosowanie SLS znajduje się głównie w przemyśle, gdzie wymagane są wysokie właściwości mechaniczne oraz skomplikowane kształty, których nie można osiągnąć przy użyciu FDM. W kontekście SLA, technologia ta polega na utwardzaniu płynnych żywic światłoczułych za pomocą laserów UV. SLA jest znana z wyjątkowej precyzji i gładkości powierzchni, co sprawia, że doskonale nadaje się do wytwarzania modeli o wysokiej estetyce oraz detali, takich jak formy do odlewów i prototypy. DLP (Digital Light Processing) to technologia, która również wykorzystuje światłoczułe żywice, ale zamiast lasera używa projektora, co znacznie przyspiesza proces druku. Wybór technologii powinien być uzależniony od specyficznych wymagań projektu, a nie na podstawie mylnych przekonań o ich wszechstronności. W praktyce, wiedza na temat właściwości materiałów oraz procesów druku jest kluczem do sukcesu w realizacji projektów 3D, a zastosowanie konkretnych technologii powinno wynikać z analizy potrzeb i celów produkcyjnych.