FDM, czyli Fused Deposition Modeling, to jedna z najpopularniejszych technologii druku 3D, która polega na sukcesywnym nakładaniu warstw uplastycznionego tworzywa. Proces ten odbywa się za pomocą dyszy, która podgrzewa materiał do stanu plastycznego, a następnie wytłacza go w formie cienkiego strumienia. Dzięki temu możliwe jest tworzenie skomplikowanych geometrii, które są trudne do osiągnięcia innymi metodami. FDM jest szeroko stosowany w różnych branżach, takich jak prototypowanie, przemysł motoryzacyjny, a także w medycynie do produkcji modeli anatomicznych. Technologia ta jest ceniona za łatwość użycia oraz dostępność materiałów, takich jak ABS, PLA czy PETG, co również przekłada się na jej popularność wśród amatorów i profesjonalistów. W kontekście standardów branżowych, FDM jest często wykorzystywane w edukacji inżynieryjnej oraz w projektach badawczych, gdzie wymagana jest wysoka precyzja i powtarzalność procesu druku.
DLP, czyli Digital Light Processing, jest technologią, która opiera się na utwardzaniu ciekłej żywicy za pomocą projektora UV, a nie na wytłaczaniu tworzywa. To prowadzi do mylnych skojarzeń z FDM, ponieważ obie technologie służą do druku 3D, ale działają na zupełnie innych zasadach. SLS, czyli Selective Laser Sintering, wykorzystuje laser do spiekania proszków tworzyw sztucznych, co również różni się od warstwowego wytłaczania materiału. W przypadku CJP, czyli Color Jet Printing, proces polega na nanoszeniu barwników na proszki, co również nie ma związku z technologią FDM. Błąd w wyborze odpowiedzi często wynika z niepełnego zrozumienia różnic między tymi metodami. Wiele osób myśli, że wszystkie technologie druku 3D są do siebie podobne, podczas gdy różnice w procesach mają kluczowe znaczenie dla efektu końcowego. W praktyce, dobór odpowiedniej technologii zależy od specyfikacji projektu, wymaganej precyzji oraz rodzaju materiałów. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć specyfikę każdej z technologii i ich zastosowania w różnych dziedzinach, aby uniknąć nieporozumień.