Metoda FIFO (First In, First Out) w wycenie rozchodu zapasów oznacza, że najpierw sprzedawane są towary, które zostały nabyte najwcześniej. Taka strategia pozwala na bardziej precyzyjne odwzorowanie rzeczywistego przepływu zapasów w wielu branżach, szczególnie w handlu detalicznym i spożywczym, gdzie termin ważności produktów ma kluczowe znaczenie. Przykład zastosowania FIFO można zaobserwować w sklepach spożywczych, gdzie starsze partie produktów są umieszczane na półkach z przodu, co umożliwia ich szybszą sprzedaż. FIFO znajduje również zastosowanie w księgowości, ułatwiając monitorowanie kosztów związanych z zapasami. Dobrą praktyką jest stosowanie FIFO w celu minimalizacji ryzyka przeterminowania produktów oraz optymalizacji zarządzania zapasami, co może prowadzić do zwiększenia efektywności operacyjnej oraz zysku przedsiębiorstwa.
Podejścia takie jak HIFO (Highest In, First Out) i LOFO (Lowest In, First Out) są mniej popularne i zrozumiałe w kontekście standardowych metod wyceny zapasów. HIFO polega na wydawaniu z magazynu najdroższych towarów, co może prowadzić do nieprzewidywalnych wahań w kosztach sprzedanych towarów oraz utrudniać analizę marży. Tego rodzaju podejście może być szczególnie skuteczne w sytuacjach, gdy ceny surowców znacznie się zmieniają, ale w praktyce rzadko bywa stosowane w operacjach biznesowych, ponieważ nie odzwierciedla rzeczywistego przepływu zapasów. Z kolei LOFO oznacza wydawanie najtańszych zapasów, co również nie jest zgodne z naturalnym cyklem sprzedaży, zwłaszcza w kontekście produktów, które mogą mieć ograniczoną trwałość. Te metody mogą prowadzić do sytuacji, w której starsze, droższe zapasy pozostają w magazynie, co zwiększa ryzyko utraty wartości oraz przeterminowania. Wybór właściwej metody wyceny zapasów powinien być uzależniony od specyfiki branży oraz strategii zarządzania zapasami, a stosowanie FIFO jest zgodne z najlepszymi praktykami, oferując przejrzystość oraz efektywne zarządzanie finansami przedsiębiorstwa.