Składka na ubezpieczenie wypadkowe jest jedyną z wymienionych składek społecznych, która jest w całości finansowana przez pracodawcę. Jest to istotne z punktu widzenia zarządzania ryzykiem w miejscu pracy, ponieważ jej celem jest ochrona pracowników przed skutkami wypadków przy pracy oraz chorób zawodowych. Pracodawca, płacąc tę składkę, przyczynia się do zabezpieczenia pracowników na wypadek utraty zdolności do pracy w wyniku wypadku. Przykładem zastosowania jest sytuacja, gdy pracownik doznaje urazu w trakcie wykonywania obowiązków służbowych; wówczas środki z ubezpieczenia wypadkowego mogą być wykorzystane na pokrycie kosztów leczenia oraz świadczeń rehabilitacyjnych. System ubezpieczeń społecznych w Polsce opiera się na zasadzie solidarności, co oznacza, że składki wypadkowe są źródłem funduszy, które na zasadzie ryczałtu wspierają poszkodowanych pracowników. To podejście zgodne jest z dobrymi praktykami w zakresie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracy, które są kluczowe dla tworzenia bezpiecznych warunków zatrudnienia.
Wybór składki rentowej, emerytalnej czy chorobowej jako odpowiedzi na pytanie o składkę finansowaną w całości przez pracodawcę opiera się na nieporozumieniach dotyczących struktury finansowania składek społecznych. Składka rentowa, która ma na celu zapewnienie wsparcia finansowego w przypadku obniżonej zdolności do pracy z powodu wieku lub niezdolności, jest dzielona pomiędzy pracodawcę a pracownika. Z kolei składka emerytalna, która przysługuje każdemu pracownikowi w momencie przejścia na emeryturę, również jest współfinansowana przez obie strony, co oznacza, że zarówno pracodawca, jak i pracownik wnoszą swoje składki na ten cel. Składka chorobowa jest kolejnym przykładem, gdzie finansowanie również pochodzi od pracodawcy i pracownika w równych częściach, a jej celem jest zapewnienie pracownikom wsparcia finansowego w przypadku choroby. Zrozumienie różnicy w finansowaniu tych składek jest kluczowe dla prawidłowej oceny obciążeń, jakie nałożone są na pracodawców, oraz dla właściwego planowania budżetu firmowego. Błędem jest zatem utożsamianie składek, które są współfinansowane, z tymi, które są w całości obciążeniem dla pracodawcy. Wyciąganie takich wniosków może prowadzić do nieefektywnego zarządzania zasobami ludzkimi oraz błędów w strategii wynagrodzeń.