W przypadku dochodzenia roszczeń z tytułu rękojmi, sprzedawca jest odpowiedzialny za poniesienie kosztów związanych z dostarczeniem wadliwego towaru do miejsca wskazanego w umowie. Zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego, to sprzedawca ma obowiązek usunięcia wady fizycznej towaru oraz poniesienia wszystkich kosztów związanych z naprawą i wymianą towaru, co obejmuje również transport. Taki obowiązek sprzedawcy ma na celu ochronę konsumentów, zapewniając, że nie będą oni obciążeni dodatkowymi kosztami związanymi z niewłaściwym działaniem sprzedanego produktu. Przykładem może być sytuacja, w której konsument zgłasza wadę zakupionego sprzętu AGD. Sprzedawca, po uznaniu reklamacji, powinien zorganizować transport wadliwego towaru oraz dostarczyć nowy lub naprawiony produkt bez dodatkowych opłat dla konsumenta. Takie podejście jest zgodne z dobrą praktyką rynkową oraz standardami ochrony konsumentów.
Zrozumienie odpowiedzialności różnych podmiotów w kontekście dochodzenia roszczeń z tytułu rękojmi jest kluczowe dla prawidłowego funkcjonowania rynku. Odpowiedzi wskazujące na producenta, bank czy konsumenta jako podmioty, które powinny ponosić koszty dostarczenia wadliwego towaru, są nieprawidłowe i opierają się na mylnych założeniach. Producent, choć odpowiada za jakość swojego wyrobu, nie jest bezpośrednio związany z relacją sprzedaży, która ma miejsce między konsumentem a sprzedawcą. W przypadku roszczeń z tytułu rękojmi to sprzedawca, a nie producent, jest odpowiedzialny za wszelkie koszty związane z realizowaniem roszczeń. Bank, z kolei, pełni rolę instytucji finansowej i nie ma bezpośredniego związku z wadami towaru ani odpowiedzialności za jego jakość. Konsument, będąc stroną umowy, ma prawo żądać realizacji roszczeń, ale to sprzedawca jest zobowiązany do pokrycia kosztów związanych z usunięciem wad. Typowym błędem myślowym w tym przypadku jest mylenie odpowiedzialności sprzedawcy z odpowiedzialnością innych podmiotów, co może prowadzić do nieprawidłowego rozumienia praw konsumenckich i obowiązków sprzedawcy. Świadomość tych różnic jest niezbędna nie tylko dla konsumentów, ale także dla sprzedawców, aby prawidłowo obsługiwać reklamacje i budować zaufanie w relacjach handlowych.