Faktura jest dokumentem, który formalizuje transakcję pomiędzy usługodawcą a klientem, stanowiąc podstawę do dokonania zapłaty za zrealizowane usługi. Zawiera wszystkie niezbędne informacje, takie jak dane kontaktowe obu stron, opis świadczonych usług, kwotę do zapłaty oraz terminy płatności. W praktyce, faktura jest nie tylko obowiązkowym dokumentem w kontekście rozliczeń podatkowych, ale również stanowi dowód na wykonanie usługi. Przykładowo, jeśli firma budowlana wykonuje prace remontowe, po ich zakończeniu wystawia fakturę, która precyzyjnie określa zakres wykonanych prac oraz należności. Przyjęcie faktury jako podstawy do zapłaty jest zgodne z przyjętymi standardami rachunkowości oraz zasadami dobrych praktyk w obszarze zarządzania finansami. Dodatkowo, faktura może być podstawą do dochodzenia roszczeń w przypadku opóźnień w płatności, co czyni ją kluczowym narzędziem w obrocie gospodarczym.
Rachunek uproszczony, kosztorys oraz zestawienie kosztów nie są odpowiednimi dokumentami do zapłaty za zrealizowane usługi. Rachunek uproszczony jest dokumentem, który jest stosowany w mniejszych transakcjach, ale nie ma takiego samego statusu jak faktura, ponieważ nie zawiera wszystkich wymaganych danych, które są niezbędne do celów podatkowych. Kosztorys to z kolei dokument, który służy do oszacowania kosztów wykonania danej usługi lub projektu, ale nie jest dokumentem rozliczeniowym. Nie można go używać jako podstawy do zapłaty, ponieważ nie potwierdza on wykonania usługi, a jedynie jej przewidywany koszt. Zestawienie kosztów, chociaż może być pomocne w analizie wydatków, również nie stanowi dokumentu, na podstawie którego można przeprowadzić płatność. Często spotykanym błędem jest mylenie tych dokumentów z fakturą i zakładanie, że wszystkie mogą być używane wymiennie. Ważne jest zrozumienie, że tylko faktura spełnia formalne wymogi prawne oraz dokumentacyjne, które są wymagane do realizacji płatności w obrocie gospodarczym.