Molton to materiał, który doskonale sprawdza się w roli wyściółki pod obrusem. Jego gęsta struktura skutecznie chroni powierzchnię blatu przed zarysowaniami oraz amortyzuje dźwięki podczas stawiania zastawy stołowej, co przekłada się na komfort użytkowania. Molton jest zwykle wykonany z włókien bawełnianych lub poliestrowych, co zapewnia mu nie tylko trwałość, ale również łatwość w czyszczeniu. W restauracjach i hotelach często stosuje się go jako standardowy materiał pod obrusem, ponieważ pozwala na zachowanie estetyki stołu, jednocześnie spełniając funkcję ochronną. Dobrą praktyką jest również regularne sprawdzanie stanu moltonu, aby zapewnić jego odpowiednią efektywność. Przykładem zastosowania jest użycie moltonu w bankietach, gdzie duża ilość gości może powodować intensywne użytkowanie stołów. Dzięki temu materiałowi można uniknąć nieestetycznych zarysowań i hałasu, co poprawia ogólne wrażenia z jedzenia i spotkania.
Laufer, napperon oraz skirting to terminy, które nie spełniają roli ochrony blatu stołu przed zarysowaniami i hałasem tak efektywnie jak molton. Laufer to forma dekoracyjna, która zazwyczaj nie ma właściwości amortyzujących, a jej głównym celem jest estetyka stołu. Choć może być używany jako element dekoracyjny, nie chroni on blatu przed uszkodzeniami mechanicznymi, co czyni go niewłaściwym wyborem w kontekście ochrony stołu. Z kolei napperon to mały obrus lub podkładka pod talerze, który również nie zapewnia wystarczającej ochrony całej powierzchni blatu, a jego funkcja jest bardziej związana z podnoszeniem estetyki nakrycia stołowego niż z ochroną powierzchni. Warto również wspomnieć o skirting, który odnosi się do dekoracyjnej tkaniny zakrywającej dolną część stołu, lecz nie ma żadnego wpływu na ochronę blatu przed zarysowaniami i hałasem. Typowym błędem myślowym jest przekonanie, że każdy materiał stosowany na stole ma właściwości ochronne, podczas gdy w rzeczywistości kluczowe jest zrozumienie różnicy między dekoracją a funkcjonalnością. Wybór odpowiednich materiałów do ochrony blatu stołu powinien opierać się na ich właściwościach fizycznych oraz praktycznym zastosowaniu, a nie jedynie na aspekcie wizualnym.