Adresy IPv6 są 128-bitowymi identyfikatorami, które są zapisywane w postaci napisów szesnastkowych, co umożliwia ich łatwiejsze odczytywanie przez ludzi. System IPv6 został wprowadzony, aby rozwiązać problem ograniczonej liczby adresów dostępnych w poprzedniej wersji protokołu, IPv4, który wykorzystuje tylko 32 bity. Dzięki zwiększonej długości adresów w IPv6, możliwe jest przypisanie unikalnych adresów dla praktycznie każdego urządzenia podłączonego do internetu. Adresy IPv6 dzieli się na osiem grup po cztery znaki szesnastkowe, co pozwala na kompresję i skrócenie adresu. Na przykład adres '2001:0db8:85a3:0000:0000:8a2e:0370:7334' może być zapisany jako '2001:db8:85a3::8a2e:370:7334' dzięki zastosowaniu reguły eliminacji zer. Przykłady zastosowania adresacji IPv6 obejmują urządzenia IoT, które ze względu na ich liczne połączenia wymagają ogromnej puli adresów. Według standardów IETF, IPv6 jest kluczowym elementem przyszłości globalnej komunikacji i sieci komputerowych.
Nieprawidłowe odpowiedzi sugerują błędne zrozumienie podstawowych zasad adresacji w protokole IPv6. Adresy IPv6 mają długość 128 bitów, co jest fundamentalnym założeniem tego standardu. Protokół IPv6 zaprojektowano z myślą o eliminacji problemów związanych z ograniczoną liczbą adresów w IPv4. Adresy IPv4, korzystające z 32 bitów, oferują zaledwie około 4 miliardy unikalnych adresów, co w dobie coraz większej liczby połączeń internetowych staje się niewystarczające. Koncepcja 256-bitowych adresów, jak zasugerowano w pierwszej błędnej odpowiedzi, nie ma podstaw w obecnych standardach i jest wynikiem nieporozumienia w zakresie struktury protokołu. W przypadku 64-bitowych adresów również dochodzi do zafałszowania, ponieważ tak krótkie adresy nie mogą obsłużyć rosnącej liczby urządzeń wymagających unikalnych identyfikatorów. Adresy IPv6 są zapisane w systemie szesnastkowym, co ułatwia ich manualne wpisywanie i odczytywanie. Błąd w przyjętej koncepcji binarnej wynika z mylnego spojrzenia na sposób reprezentacji danych w sieci. W praktyce, adresy binarne są używane na poziomie sieci, ale nie są stosowane do ich codziennego wyświetlania czy konfigurowania. Zrozumienie tych zasad jest krytyczne dla efektywnej pracy z sieciami komputerowymi oraz dla implementacji odpowiednich rozwiązań technologicznych.