Na dysku twardym można zainstalować maksymalnie cztery partycje podstawowe. Jest to ograniczenie wynikające z architektury MBR (Master Boot Record), która była przez wiele lat standardem w zarządzaniu partycjami dyskowymi. W każdej partycji podstawowej można zainstalować system operacyjny, co jest szczególnie przydatne w przypadku wielo-systemowości. Każda z tych partycji może być również używana do przechowywania danych, a ich optymalne zarządzanie może znacząco wpłynąć na wydajność i organizację danych na dysku. W przypadku, gdy potrzebujemy więcej partycji, można utworzyć jedną z partycji podstawowych jako partycję rozszerzoną, w której mogą znajdować się dodatkowe partycje logiczne. To podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w zarządzaniu dyskami i pozwala na elastyczne dostosowywanie struktury przechowywanych danych. Ponadto, w przypadku nowoczesnych systemów operacyjnych i dysków, zaleca się korzystanie z GPT (GUID Partition Table), który umożliwia utworzenie większej liczby partycji oraz lepsze zarządzanie przestrzenią dyskową.
Wielu użytkowników może błędnie sądzić, że możliwe jest utworzenie więcej niż czterech partycji podstawowych na dysku twardym. Odpowiedź sugerująca, że można utworzyć osiem partycji, najczęściej wynika z nieporozumienia dotyczącego partycji rozszerzonych. W rzeczywistości, w modelu MBR, cztery partycje podstawowe są maksymalnym limitem. Z tego powodu, aby utworzyć więcej partycji, potrzebna jest jedna partycja rozszerzona, którą można podzielić na wiele partycji logicznych. To podejście jest powszechnie stosowane w praktyce, jednak użytkownicy, którzy nie są zaznajomieni z tym zagadnieniem, mogą ulegać mylnym przekonaniom. Rozważając odpowiedzi dotyczące liczby partycji, należy również zrozumieć różnice między standardami MBR a GPT. Z kolei GP-T pozwala na utworzenie nawet 128 partycji podstawowych, co może prowadzić do zamieszania w kontekście starszych systemów. Niemniej jednak, kluczowym punktem do zapamiętania jest to, że na dysku z MBR można mieć jedynie cztery partycje podstawowe, a wszelkie dodatkowe partycje muszą być logicznymi partycjami w ramach partycji rozszerzonej. Warto zwrócić uwagę na różnice między tymi standardami oraz dostosować swoje podejście do zarządzania partycjami w zależności od wybranego systemu operacyjnego i potrzeb użytkownika.